ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಕವಿತೆಯ ತುಣುಕು

ನಿನ್ನೆ ನಸುಕಿನ ಜಾವದಲಿ
ಆಕಳಿಸುತ್ತ ಎದ್ದ ಕವಿತೆಯೊಂದು
ಕಿಲಕಿಲನೆ ನಗುತ್ತಲೇ ಅಡುತ್ತಿತ್ತು
ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ರಸ್ತೆಬದಿ ಆರ್ಭಟಿಸುತ್ತಿತ್ತು
ಸಂಜೆ ಮುದುಡಿ ಮನೆಯಂಗಳದಲಿ
ಉಪದೇಶ ನೀಡುತ್ತಿತ್ತು
ಮಧ್ಯ ರಾತ್ರಿ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ
ಮಾಯವಾಯಿತು
ಅಥವಾ
ನಾಪತ್ತೆವಾಯಿತು

ನೊಂದವರ ಹಾಡಗಿತ್ತು
ಬೆಂದವರ ನೋವಾಗಿತ್ತು
ಹಾಡುವವರ ದಾಟಿಯಾಗಿತ್ತು
ಅರಚುವವರ ಕಂಡು ಅವಿತು ಕುಳಿತುಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು
ದುರ್ಗದಬೈಲ್ ರೋಡಿನಲ್ಲಿ ಕೈಹಿಡಿದು
ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು
ಮಂದಿರ ಮಸೀದಿ ಚರ್ಚುಗಳಲ್ಲಿ
ಪ್ರಾರ್ಥನೆಗೀತೆಯಾಗಿತ್ತು
ಪಾಠಶಾಲೆಯ ಬೋರ್ಡಿನಲಿ ಮಿನುಗುತ್ತಿತ್ತು
ಸಭೆ ಸಮಾರಂಭಗಳಲ್ಲಿ ಆಮಂತ್ರಿತವಾಗುತ್ತಿತ್ತು
ಅಂಜುತ್ತಿತ್ತು,ಅದುರುತ್ತಿತ್ತು ಹೇಳುವದನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು
ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಮಾಯವಾಯಿತು
ಅಥವಾ
ನಾಪತ್ತೆವಾಯಿತು

ಅಂದು ಮಾಯವಾದ ಕವಿತೆ ಇಂದು
ಬೆತ್ತಲಾಗಿ ನಿಂತಿದೆ,
ಮೈಯಲ್ಲಿ ರಕ್ತ ಜಿನುಗುತ್ತಿದೆ
ಕಾಲುಗಳು ತರಗುಟ್ಟುತ್ತಿವೆ
ಕೂದಲುಗಳು ಹರಡಿಕೊಂಡು
ಆಕೃತಿಯನ್ನು ಬದಲಿಸಿ,
ಸಾಂತ್ವಾನಕ್ಕಾಗಿ
ಕೈಗಳನ್ನು ಅಗುಲಿಸಿ ಕರೆಯುತ್ತಿದೆ

ಮಡಿವಂತರ ಕೈಗಳು ಮುಟ್ಟಿ
ಮೈಲಿಗೆಯಾಯಿತು
ಬಲಿತವರ ಮೈಗಳು ತಾಕಿ ದಲಿತವಾಯಿತು
ನೆಮ್ಮದಿ ವಿಷಯವೇನು ಗೊತ್ತಾ...?
ಅದು ಇನ್ನೂ ಉಸಿರಿಸುತ್ತಿದೆ
ತನ್ನ ಹೆಬ್ಬೆರಳ ಉರಿ ನಿಂತಿದೆ