ನಿಲ್ಲಲಾಗಲಿಲ್ಲ ನಾನು ಸಾವಿಗಾಗಿ, ಹಾಗಾಗಿ

ನಿಲ್ಲಲಾಗಲಿಲ್ಲ ನಾನು ಸಾವಿಗಾಗಿ, ಹಾಗಾಗಿ,
ಆತನೇ ಕನಿಕರಿಸಿ ನನಗಾಗಿ ನಿಂತ,
ಆತನ ಗಾಡಿಯಲೀಗ ನಾವಿಬ್ಬರು ಮತ್ತು ಅಮರತ್ವ ಮಾತ್ರ.

ನಮ್ಮ ಚಲನೆ ನಿದಾನ, ಆತನಿಗವಸರವೇ ಇಲ್ಲ,
ಆತನ ಸೌಜನ್ಯಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ,
ಇಟ್ಟೆ ಪಕ್ಕಕೆ ನನ್ನ ದುಡಿಮೆಯನು, ವಿರಾಮವನೂ.

ಮಕ್ಕಳಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಶಾಲೆಯ ದಾಟಿದೆವು,
ಮುಗಿದಿಲ್ಲವಿನ್ನೂ ಅವರ ಪಾಠಗಳು,
ತೂಗುತ್ತ ನಿಂತ ಪೈರ ಹೊಲಗಳ ದಾಟಿದೆವು,
ಅಸ್ತಮಿತ ರವಿಯ ದಾಟಿದೆವು.

ನೆಲ ಉಬ್ಬಿದಂತೆ ಕಾಣ್ವ
ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ನಿಲುಗಡೆ ;
ಚಾವಣಿಯೇ ಇಲ್ಲವದಕೆ,
ಮಣ್ಣ ಒತ್ತರಿಕೆಯೆ ಸಿಂಗಾರವದಕೆ.

ಇದಾಗಿ ಶತಮಾನಗಳೇ ಸಂದಿವೆ, ಆದರೂ ಪ್ರತಿಯೊಂದೂ ದಿನವೊಂದಕಿಂತ ಕಡಿಮೆಯೇ,
ನನಗೋ ಮೊದಲು ಗೋಚರಿಸಿದ್ದು,
ಅಶ್ವಗಳ ಓಟ ಅಮರತ್ವದೆಡೆಗೆ.

-ನಟರಾಜ್. ಎಸ್. ಮೈಸೂರು