ಮಗು ಮತ್ತು ಬಾಶಾಗಳಿಕೆ

Date: 11-10-2024

Location: ಬೆಂಗಳೂರು

"ಮಕ್ಕಳು ಬಾಶೆಯನ್ನು ಹೇಗೆ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದು ಬಹುಶಾ ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಮನುಶ್ಯರನ್ನು ಕಾಡಿದ ಹಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿರಬೇಕು. ಇಪ್ಪತ್ತನೆಯ ಶತಮಾನದ ಮೊದಲರ‍್ದ ಬಾಗದಲ್ಲಿ ಸ್ಕಿನ್ನರ್ ಮೊದಲಾದ ಶಿಕ್ಶಣತಗ್ನರು ಮಕ್ಕಳ ಕಲಿಕಾ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗಳನ್ನು ಆಳವಾಗಿ ಅದ್ಯಯನ ಮಾಡಿದರು," ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಅಂಕಣಕಾರ ಬಸವರಾಜ ಕೋಡಗುಂಟಿ. ಅವರು ತಮ್ಮ ‘ತೊಡೆಯಬಾರದ ಲಿಪಿಯ ಬರೆಯಬಾರದು’ ಅಂಕಣದಲ್ಲಿ ‘ಮಗು ಮತ್ತು ಬಾಶಾಗಳಿಕೆ’ ಕುರಿತು ಬರೆದಿರುವ ಲೇಖನ.

ಮಗು ಬಾಶೆಯನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಬಾಶೆಯ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವಿಕೆ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಗಳಿಕೆಯೆ, ಕಲಿಕೆಯೆ ಎಂಬುದು ಬಹುಮುಕ್ಯವಾದ ವಿಚಾರ. ಮಕ್ಕಳು ಬಾಶೆಯನ್ನು ಹೇಗೆ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದು ಬಹುಶಾ ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಮನುಶ್ಯರನ್ನು ಕಾಡಿದ ಹಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿರಬೇಕು. ಇಪ್ಪತ್ತನೆಯ ಶತಮಾನದ ಮೊದರ‍್ದ ಬಾಗದಲ್ಲಿ ಸ್ಕಿನ್ನರ್ ಮೊದಲಾದ ಶಿಕ್ಶಣತಗ್ನರು ಮಕ್ಕಳ ಕಲಿಕಾ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗಳನ್ನು ಆಳವಾಗಿ ಅದ್ಯಯನ ಮಾಡಿದರು. ಅವರ ಉದ್ದೇಶ ಜೀವಿಗಳು, ಮನುಶ್ಯರು ಹೇಗೆ ಕಲಿಯುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದಾಗಿತ್ತು. ಸ್ಕಿನ್ನರ್, ಪಾವ್ಲೋವ್, ಕೊಹ್ಲರ್, ಗೆಹ್ಲೋಟ್ ಮೊದಲಾದ ವಿದ್ವಾಂಸರು ನಾಯಿ, ಚಿಂಪಾಂಜಿ, ಪಾರಿವಾಳ ಮೊದಲಾದ ಜೀವಿಗಳ ಮೇಲೆ ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದರು. ಆ ಮೂಲಕ ಜೀವಿಗಳು, ಮಕ್ಕಳು ಅನುಕರಣೆಯಿಂದ ಕಲಿಯುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದನ್ನು ವಿವರಿಸಿದರು. ಹೀಗೆ ಅನುಕರಣೆಯ ಮೂಲಕ ಏನೇನನ್ನು ಕಲಿಯುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಹೇಳುವಾಗ ಮಕ್ಕಳು ಬಾಶೆಯನ್ನೂ ಅನುಕರಣೆಯ ಮೂಲಕ ಕಲಿಯುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಯಿತು. ಹೀಗಾಗಿ ಇಂದು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ನೆಲೆ ನಿಂತಿರುವ ಮಕ್ಕಳು ಬಾಶೆಯನ್ನು ಅನುಕರಣೆಯಿಂದ ಕಲಿಯುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆಗೆ ಸಿದ್ದಾಂತದ ಹಿನ್ನೆಲೆ ದೊರಕಿತು. ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಸ್ಕಿನ್ನರ್ ಮೊದಲಾದ ಯಾರೆ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಮಕ್ಕಳು ಬಾಶೆಯನ್ನು ಕಲಿಯುವುದರ ಮೇಲೆ ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲ.

ಆನಂತರ ಬಾಶಾವಿಗ್ನಾನಿಯಾದ ನೋಮ್ ಚಾಮಸ್ಕಿ ಇದನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದನು. ಮಕ್ಕಳು ಬಾಶೆಯನ್ನು ಅನುಕರಣೆಯಿಂದ ಕಲಿಯುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಈತನು ವಿವರಿಸಿದನು. ಇದಕ್ಕೆ ಪೂರಕವಾಗಿ ಇಂಗ್ಲೀಶಿನಿಂದ ಹಲವು ಮಕ್ಕಳ ಬಾಶೆಯ ವ್ಯಾಕರಣಾತ್ಮಕವಲ್ಲದ ಇಲ್ಲವೆ ‘ತಪ್ಪು’ ಬಳಕೆಗಳನ್ನು ಕಲೆಹಾಕಿ, ಈ ತಪ್ಪುಗಳು ಅನುಕರಣೆಯಿಂದ ಬಂದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಒಂದು ಬಗೆಯ ರಾಚನಿಕತೆ ಇವುಗಳ ಹಿಂದೆ ಇದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ತೋರಿಸಿಕೊಟ್ಟನು. ಆ ಮೂಲಕ ಬಾಶೆ ಕಲಿಕೆಯಲ್ಲ ಬದಲಿಗೆ ಅದೊಂದು ಗಳಿಕೆ, ಅದು ಪ್ರಯತ್ನಪೂರಕ ಕಲಿಯುವುದಲ್ಲ ಬದಲಿಗೆ ಆಂತರಿಕ ಸಾದನವೊಂದರ ಸಹಾಯದಿಂದ ಮಕ್ಕಳು ಸಹಜವಾಗಿ ಗಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಂತದ್ದು ಎಂಬುದನ್ನು ತೋರಿಸಿದನು. ಮನೆ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿ ಒದಗುವ ಅತ್ಯಂತ ಸೀಮಿತ ಪ್ರಮಾಣದ ಬಾಶೆಯನ್ನು ಪಡೆದ ಮಕ್ಕಳು ಅಗಾದ ಅನಿಯಮಿತ ಸಾದ್ಯತೆಯ ಬಾಶೆಯನ್ನು ಬಳಸಲು ಶಕ್ತರಾಗುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದೆ ಒಂದು ಮಹತ್ವದ ವಿಚಾರವಾಗಿದ್ದಿತು. ಅದರೊಂದಿಗೆ ವ್ಯಾಕರಣಾತ್ಮಕವಲ್ಲದ ರೂಪಗಳನ್ನು ಬಳಸುವಾಗ ಅವುಗಳಿಗೆ ಯಾವುದು ಅನುಕರಣೆಗೆ ಮೂಲವಾಗಿದ್ದಿತು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಬಹು ಮುಕ್ಯವಾಯಿತು.

ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಮನುಶ್ಯ ಪ್ರಾಣಿಗೆ ದೇಹಿಕ ರಚನೆಯ ಬಾಗವಾಗಿ ಬಹು ಹಿಂದೆ ಬಾಶೆಯ ಶಕ್ತಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆನಂತರ ಕಾಲಾನುಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಎಂತದೊ ಪ್ರಾಕ್ರುತಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಬಾಗವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವ ಮತ್ತು ವಿಚಾರಿಸುವ ಶಕ್ತಿಗಳು ಮನುಶ್ಯರಿಗೆ ದಕ್ಕಿದವು. ಇದನ್ನೊಂದು ಪ್ರಾಕ್ರುತಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಎಂದೆ ಹೇಳಬೇಕು. ಇಂತಾ ಬೆಳವಣಿಗೆಯೊಂದು ನಡೆದಾಗಲೂ ಮನುಶ್ಯ ಪ್ರಾಣಿಗೆ ಅನುಕರಿಸಲು ಏನೂ ಇರಲಾರದು. ಹಾಗಾಗಿ ಬಾಶೆಯ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಒಂದು ಪ್ರಾಕ್ರುತಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಎನ್ನಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಒಪ್ಪುವುದಾದರೆ ಇಂದಿನ ಮಗು ಬಾಶೆಯನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯೂ ಅಶ್ಟು ಸರಳವಾಗಿ ಇರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ.

ಮಕ್ಕಳ ಬಾಶೆಯ ಗಳಿಸುವ ಸಾಮಾನ್ಯ ವಯಸ್ಸು ಸುಮಾರು ಎಂಟು ತಿಂಗಳಿನಿಂದ ನಾಲ್ಕು ವರುಶಗಳವರೆಗೆ ಎಂದು ಅಂದಾಜಾಗಿ ಹೇಳಬಹುದು. ಬಾಶಾವಿಗ್ನಾನದಾಗ ನಾಲ್ಕು ವರುಶದ ಮಗುವನ್ನು ಬಾಶಾವಯಿಗ್ನಾನಿಕ ಪ್ರವುಡ, ಬಾಶಿಕ ವಯಸ್ಕ (Linguistic Adult) ಎನ್ನಲಾಗುವುದು. ಹೀಗೆ ಬಾಶೆ ಪಡೆಯುವಿಕೆಯ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಇರುವ ಮಕ್ಕಳು ಕೆಲವು ವ್ಯಾಕರಣಾತ್ಮಕ ‘ತಪ್ಪು’ಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತವೆ.

ಮಗುವೊಂದು ಅಪ್ಪ ಬಂದಿರುವ ಮತ್ತು ಬರುವ ಈ ಎರಡು ಕ್ರಿಯೆಗಳ ನಡುವಿನ ವ್ಯತ್ಯಾಸದ ಅರಿವು ಇಲ್ಲದ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಅಪ್ಪ ಬಂತು ಎಂಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ರೂಪವೊಂದನ್ನು ನಿನ್ನೆ ಬಂದಿರುವ ಮತ್ತು ನಾಳೆ ಬರುವ ಈ ಎರಡೂ ಕ್ರಿಯೆಗಳಿಗೂ ಬಳಸಬಹುದು. ಅಂದರೆ ಬೂತಕಾಲ ರೂಪವೊಂದನ್ನು ಬವಿಶ್ಯತ್ತಿನ ಕೆಲಸವೊಂದಕ್ಕೆ ಬಳಸುವುದು. ಇದು ವ್ಯಾಕರಣಾತ್ಮಕವಲ್ಲದ ರೂಪ. ಇದಕ್ಕಿಂತ ಒಳ್ಳೆಯ ಉದಾಹರಣೆ ಎಂದರೆ ನಾಯಿ ಬಂದುರು ಎನ್ನುವಂತಾ ಮಾನವ ಬಹುವಚನ ರೂಪವನ್ನು ಮಾನವವಲ್ಲದವುಗಳಿಗೆ ಹಾಕಿ ಬಳಸುವಂತಾ ರೂಪಗಳು. ಇಂತಾ ‘ತಪ್ಪು’ ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ಬಹುಶಾ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮಗುವೂ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಇಂತಾ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಬಹುತೇಕರು ಸಹಜವಾಗಿಯೆ ಗಮನಿಸಿರುತ್ತಾರೆ. ಮಕ್ಕಳು ಅನುಕರಣೆಯಿಂದ ಬಾಶೆಯನ್ನು ಕಲಿಯುತ್ತಾರೆ ಎಂದಾದರೆ ಇಂತಾ ರೂಪಗಳನ್ನು ಬಳಸುವುದಕ್ಕೆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಯಾವುದು ಪ್ರೇರಕವಾಯಿತು ಎಂಬುದು ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಅನುಕರಿಸಲು ಬಳಕೆ ಇರಬೇಕು. ಕನ್ನಡ ಬರುವ ಯಾರೂ ಇಂತಾ ರೂಪಗಳನ್ನು ಬಳಸಲಾರರು ಎಂದಾದರೆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅನುಕರಿಸಲು ಇಂತಾ ಬಳಕೆಗಳು ಸಿಗಲಾರವು. ಹಾಗಾದರೆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಇಂತಾ ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ಅನುಕರಿಸಲು ಯಾವ ಮೂಲವಿದ್ದಿರಲು ಸಾದ್ಯ? ಇಲ್ಲಿ ಅನುಕರಣಾ ಸಿದ್ದಾಂತ ಬಿದ್ದುಹೋಗುತ್ತದೆ.

ಇದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಚಾಮಸ್ಕಿ ಬಾಶೆಯ ಪಡೆಯುವಿಕೆ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಬಗೆಗೆ ಬಿನ್ನವಾದ ಆಲೋಚನೆಯೊಂದನ್ನು ಮುಂದಿಡುತ್ತಾರೆ. ಬಾಶೆ ಪಡೆಯುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಕಲಿಕೆ ಅಲ್ಲ, ಅಂದರೆ ಅದು ಬಾಹ್ಯ ಕಲಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಅಲ್ಲ ಬದಲಿಗೆ ಅದೊಂದು ಆಂತರಿಕ ಗಳಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಎಂದು ವಿವರಿಸಿದನು. ಮಕ್ಕಳು ಬಾಶೆಯ ಗಳಿಕೆಗೆ ಅನುವಾಗುವಂತಾ ಸಾರ್‍ತ್ಯವನ್ನು ಹುಟ್ಟಿನಿಂದಲೆ ಅಂದರೆ ಪ್ರಾಕ್ರುತಿಕವಾಗಿಯೆ ಪಡೆದುಕೊಂಡು ಬಂದಿರುತ್ತಾರೆ. ಇಂತದೊಂದು ಸಾದನವು ಮಕ್ಕಳ ದೇಹರಚನೆಯ ಬಾಗವಾಗಿ ಇರುತ್ತದೆ. ಈ ಸಾದನಕ್ಕೆ ಬವುತಿಕ ಜಗತ್ತಿನಿಂದ ಚೋದಕದಂತೆ ಬಾಶಾಬಳಕೆ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಅದನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಬಾಶೆಯ ರಚನೆಯನ್ನು ಈ ಸಾದನ ತೀವ್ರವಾಗಿ ಗ್ರಹಿಸುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಮಗುವಿಗೆ ದೊರೆಯುವ ಅತ್ಯಂತ ಕಡಿಮೆ ಬಾಶೆಯನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಆ ಮಗು ಅನಂತ ಅವಕಾಶದ ಬಾಶೆಯ ಬಳಕೆಗೆ ಸಿದ್ದವಾಗುತ್ತದೆ.

ಮಕ್ಕಳು ಬಾಶೆಯನ್ನು ಗಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಚಾಮಸ್ಕಿ ಬಹು ವಿಶದವಾಗಿ ಪ್ರತಿಶ್ಟಾಪಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ‘ಮಾತಿನ ಗಳಿಕಾ ಸಾದನ’ವೊಂದು ಹುಟ್ಟಿನಿಂದಲೆ ಬಂದಿರುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ಚಾಮಸ್ಕಿಯ ವಾದ. ಇದನ್ನು ಅವನು ‘ಲಾಂಗ್ವೇಜ್ ಅಕ್ವಿಸೇಶನ್ ಡಿವಯ್ಸ್’ (Language Aquisation Devise- LAD) ಎಂದು ಹೆಸರಿಸುತ್ತಾನೆ. ಇದನ್ನು ಕನ್ನಡದಾಗ ‘ಮಾತಿನ ಗಳಿಕಾ ಸಾದನ’ ಎಂದು ಕರೆಯಬಹುದು. ಇದನ್ನು ಸಣ್ರೂಪದಲ್ಲಿ ‘ಮಾಗಸ’ ಎಂದು ಕರೆಯಬಹುದು. ಈ ಮಾಗಸ ಬಾಶೆಯ ರಚನೆಯನ್ನು ಗ್ರಹಿಸುವ ಸಾರ್‍ತ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ಚಾಮಸ್ಕಿಯ ಚಿಂತನೆ. ಮಗುವಿಗೆ ಮನೆಯ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿ ದೊರೆಯುವ ಮಾತು ಸೀಮಿತವಾಗಿದ್ದರೂ ಆ ಮಗು ಆ ಸೀಮಿತ ಬಾಶೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಕೆಯಾಗುವ ಪದಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಅವಲೋಕಿಸದೆ ಪದಗಳು, ಪ್ರತ್ಯಯಗಳು ಮತ್ತು ಅವುಗಳ ವ್ಯಾಕರಣ ನಿಯಮಗಳನ್ನು, ಅವುಗಳ ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದಲೆ ಇದುವರೆಗೆ ಬಳಸದ ಪದವೊಂದನ್ನು ಬಳಸಿದಾಗ ಮಗು ಪರಿಸರದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಅರ‍್ತ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲದು ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಬೇರೆ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬಳಸಬಲ್ಲದು, ಅದು ನಾಮಪದವೆ, ಕ್ರಿಯಾಪದವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಸ್ಪಶ್ಟವಾಗಿ ಬಳಸಬಲ್ಲದು. ಅಂದರೆ ಅದುವರೆಗೆ ಬಳಸದ ಒಂದು ಕ್ರಿಯಾಪದವನ್ನು ಬರುವ ಕಾಲ (ಬವಿಶತ್‌ಕಾಲ)ದಲ್ಲಿ ಬಳಸಿದಾಗ ಮಗು ತನ್ನಶ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನು ಆ ಕ್ರಿಯಾಪದವನ್ನು ಕಳೆದ ಕಾಲ (ಬೂತಕಾಲ)ದಲ್ಲಿ ಬಳಸುವುದಕ್ಕೆ ಸಾದ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂದರೆ ಮಗು ಆ ಪದದ ಕಳೆದ ಕಾಲದ ಬಳಕೆಯನ್ನು ಕೇಳಿರುವುದಿಲ್ಲ, ಬರುವ ಕಾಲದ ಬಳಕೆಯನ್ನು ಮಾತ್ರ ಕೇಳಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಮಾಗಸ ಈಗಾಗಲೆ ಅದೆ ರಚನೆ ಇರುವ ಕ್ರಿಯಾಪದಗಳನ್ನು ಬಿನ್ನ ಕಾಲಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಬಳಸಬೇಕು ಎಂಬ ಅರಿವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡಿರುವುದರಿಂದ ಹೊಸಪದವೊಂದನ್ನು ಬಿನ್ನ ಕಾಲಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಬಳಸಬೇಕು ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಅನುಕರಿಸಬೇಕಾದ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ ಮಾಗಸದ ಬಾಶಾ ರಚನೆಯ ಅರಿವಿನ ಬಲದಿಂದ ಮಗು ಅದನ್ನು ಬಳಸಲು ಸಾದ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.