ಇಣುಕು

ನೋಡ್ತಾ ಇದ್ವಿ ನಾನು, ನನ್ನಾಕೆ
ಮಹಡಿಯ ಕಿಟಕಿಯ ಮೂಲಕ
ಕೆಳಗಡೆ ಮೇಸ್ತ್ರಿಯ ಮನೆ ಮುಂದೆ
ನಡೀತಿತ್ತು ಒಂದು ನಾಟಕ

ಸಂಜೆ ಹೊತ್ತು, ಅವ ಬಂದಿದ್ದಾನೆ
ಎಂದಿನಂತೆ ತೂರಾಡುತ್ತ
ಅವನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಪುಟ್ಟ ಚೀಲವಿದೆ,
ಏನೇನೋ ತುಂಬಿ ತುಳುಕುತ್ತ.

ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ರಣಚಂಡಿಯ ಹಾಗೆ
ನಿಂತಿದ್ದಾಳೆ ಹೆಂಡತಿ
ಅವಳ ತೊಡೆಯನ್ನು ಅವಚಿ ನಿಂತಿದೆ
ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗಿ.

ಒಳಗೆ ಬರದಂತೆ ತಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ
ಅವನ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ತಳ್ಳಿ;
ಅವನು ಏನೋ ಅಂಗಲಾಚುತ್ತಿದ್ದಾನೆ
ಚೀಲವ ಮುಂದಕ್ಕೆ ಚಾಚಿ.

ಅಂದಳು ನನ್ನಾಕೆ, “ಇನ್ನು ನಡೆಯದು
ಅವನ ಇಂಥ ಕಳ್ಳಾಟ;
ರೋಸಿಹೋಗಿದ್ದಾಳೆ ಸಹಿಸೀ ಸಹಿಸೀ
ದಿನನಿತ್ಯದ ಕಾಟ”

ನಾನೆಂದೆ, “ಅವ ಕುಡುಕನಿರಬಹುದು,
ಆದರೆ ಕೆಡುಕನಲ್ಲ;
ಹೆಂಡತಿ, ಮಗಳಿಗೆ ಅಕ್ಕರೆಯಿಂದ
ಏನೋ ತಂದಿರುವನಲ್ಲ?”

ಅಂದಳು ನನ್ನಾಕೆ, ತುಟಿಯ ಕೊಂಕಿಸಿ,
“ಯಾರಪ್ಪನ ಮನೆ ಗಂಟು?
ಅವನು ದುಡಿದದ್ದೆ? ಅವಳ ಪರ್ಸಿಂದ
ಕದ್ದು ಎಗರಿಸಿದ್ದು.

ಹೊರಗಟ್ಟಬೇಕು ಅವನನ್ನು ಅವಳು
ಇನ್ನಾದರೂ ಸೋಲದೆ;
ದುಡಿಯುವ ಹೆಣ್ಣು, ಅವನ ಹಂಗೇಕೆ?
ಏಗಿದ್ದು ಸಾಲದೆ?”

ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವ ಚೀಲವ ಚಾಚಿ
ಮಗಳ ಬಳಿಗೆ ಕರೆದ;
ಅವಳು ಬಂದೊಡನೆ ಬಾಚಿ ತಬ್ಬಿದ,
ಲೊಚಲೊಚ ಮುತ್ತಿಟ್ಟ.

“ಅಲ್ಲಿಗೆ ಮುಗಿಯಿತು” ನಾನೆಂದೆ,
“All`s well that ends well''
``No, no'' ಎಂದಳು ನನ್ನಾಕೆ,
“ಅದು emotional blackmail.

ಕರಗಲ್ಲ ಅವಳು, ನನಗೆ ಖಾತ್ರಿಯಿದೆ,
ಇದೇನು ಅವಳಿಗೆ ಹೊಸದೆ?”
ಎಂದಳು ನನ್ನಾಕೆ, ಕಿಟಕಿಯಿಂದಿಣುಕಿ,
ಇನ್ನಷ್ಟು ಸರಿಸುತ ಪರದೆ.

ಸೆರಗಿನಿಂದ ಕಣ್ಣೊರಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ
ಮೇಸ್ತ್ರಿಪತ್ನಿ ಒಳ ನಡೆದಳು;
ಮಗಳೊಡನೆ ಮೇಸ್ತ್ರಿ ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದ,
ಮುಚ್ಚಿತು ಮನೆ ಬಾಗಿಲು.

“ಸಂತೋಷವಾಯ್ತಾ?” ಚೀರಿದಳು ನನ್ನಾಕೆ,
ದುರದುರ ಕಣ್‌ಬಿಟ್ಟು;
“ಅರೇ, ಇದೊಳ್ಳೇ ಕತೆಯಾಯ್ತಲ್ಲ!
ನನ್ನ ಮೇಲ್ಯಾಕೆ ಸಿಟ್ಟು?”

“ಗಂಡುಜಾತಿ ನೀವೆಲ್ಲಾ ಒಂದೇ”
ತೂರಿ ಹೋದಳು ಕಟಕಿ;
ಪೆಚ್ಚಾಗಿ ನಿಂತೆ, ಇಣುಕುತ್ತಿರಬಹುದೆ
ನಮ್ಮನ್ನು ಬೇರೊಂದು ಕಿಟಕಿ?

- ಬಿ.ಆರ್.ಲಕ್ಷ್ಮಣರಾವ್