ಗಾಯಗೊಂಡ ಪತಂಗವೊಂದರ ಪತ್ರ

ನನ್ನ ಕನಸಿನ ಓಣಿಯ ಆ ತಿರುವಿನಲ್ಲಿ
ನೀನು ನನಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ನಿಂತಿರುತ್ತಿ
ನಾನು ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಗಾಯಗಳ ಹೆಜ್ಜೆಯೂರುತ್ತಾ
ನೀನಿರುವಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದರೆ ಅಲ್ಲಿ ನೀನಿರುವುದಿಲ್ಲ
ನಿನ್ನ ಬಿಸಿ ಬಿಸಿಯಾದ ನೆನಪುಗಳಿರುತ್ತವೆ

ಚಂದಿರ ಲೋಕದ ತಾರೆಯರು
ನಾನು ಬರೆದ ವಿರಹಗೀತೆಯ ರಾಗವಾಗಿ ಹಾಡುತ್ತಾ
ಸಕಲ ಕಲ್ಲು ದೇವರಿಗೆ
ಈ ಶಬ್ದಹಬ್ಬದಲಿ ಕಣ್ಣೀರು ತರಿಸುತ್ತಾರೆ
ಈ ಚರ್ಮಸುಲಿಯುವ ಚಳಿಗಾಲದಲಿ
ನಿನ್ನ ಹೆರಳ ಕತ್ತಲ ಕಾಡಿನಲಿ ಕರಿಗೂಳಿಯಾಗಿ
ದಿಕ್ಕಾಪಾಲಾಗಿ ಓಡಬೇಕೆನ್ನುವ ನನ್ನ ಬಯಕೆಗೆ
ನಾಳೆಯ ಸೂರ್ಯನೂ ಆಶೀರ್ವದಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ

ಹಸಿದಾಗ ನಿನ್ನ ರಸವತ್ತಾದ ಮುತ್ತು
ಬೇಕಾದಾಗಲೆಲ್ಲ ನಿನ್ನ ಒಂದು ಗಟ್ಟಿ ಆಲಿಂಗನ
ಬಹುದುಬಾರಿಯಾಗಿರುವ ಈ ಬದುಕಿನಲಿ
ಸೂರ್ಯ ಚಂದಿರ ತಾರೆಗಳೆಲ್ಲ
ಮುನಿಸಿಕೊಂಡು ದೂರ ದೂರ ಹೊರಟಿದ್ದಾರೆ
ಕತ್ತಲೋ ಹಗಲೋ
ಇಲ್ಲೀಗ ಯಾರ ಮುಖ ಯಾರಿಗೂ ಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲ
ಇನ್ನು ನನ್ನ ಹೃದಯದ ಮುಖ ನೀನು
ನಿನ್ನ ಹೃದಯದ ಮುಖ ನಾನು
ಹೇಗೆ ತಾನೆ ಕಾಣೋಣ
ಹುಣ್ಣಿಮೆ ಅಮವಾಸ್ಯೆ ಒಂದಾಗಿರುವ ಈ ದಿನ

ನನ್ನೆದೆಯೊಳಗೊಂದು
ಅಮಾಯಕ ಹೃದಯದ ದೀಪ ಉರಿಯುತ್ತಿದೆ
ಎಂದು ತೋರಿಸಿದವಳು ನೀನು
ಕಣ್ಣಹನಿಗಳ ಉಳಿಯಿಂದ ಈ
ಮೆದು ಹೃದಯವ ನಾದಿ ಕಟೆದು ಕೆತ್ತಿ ಕಲಾಕೃತಿಯಾಗಿಸಿ
ನಿನ್ನ ಪಾದಕ್ಕರ್ಪಿಸುವ ಕನಸಿನ ಹುಡುಗ ನಾನು

ಅಷ್ಟು ಆ ಲೋಕದಷ್ಟು ದೂರವಿರುವ
ನಿನ್ನೆದೆಯೊಳಗಿನ ಹೂದೋಟಕ್ಕೆ
ಉರಿಗೊಳ್ಳಿಯ ಕಾಡ ನಡುವಿನಿಂದ ಹಾರಿ ಬಂದು
ದಾಳಿ ಮಾಡುವ ಸಂಚು ರೂಪಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ
ನನ್ನಾಸೆಯ ಸಾವಿರದ ಅಂತರಂಗದ ಪತಂಗ

ಬಂದೊಮ್ಮೆ ಬಿಗಿದಪ್ಪಿಕೊಳಬಾರದೆ ನೀನು
ಸೂರ್ಯ ಚಂದಿರನಷ್ಟು ದೂರವೇನಿಲ್ಲ ನೀನು ನಾನು