ಪಯಣ!

ಒಂದೇ ದಾರಿ,
ಕವಲೊಡೆಯುತ್ತದೆ ಅಸಂಖ್ಯವಾಗಿ;
ಕೊನರುತ್ತದೆ ಅನಂತವಾಗಿ.
ಆದಿಯಿಂದ ಇದೇ ಹಾದಿ ಹಿಡಿದೂ ಹಿಡಿದೂ
ಹಣ್ಣಾಗಿ ಮಣ್ಣಾದ ನಮ್ಮವರನ್ನೂ ಕಾಡಿದ್ದ
ಅವೇ ಹಳೆಯ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ನಮ್ಮನ್ನೂ ಕಾಡುತ್ತವೆ:
ಎತ್ತ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದೇವೆ?
ಏಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇವೆ?
ನಮಗೆ ನಮ್ಮದೇ ಸಮಜಾಯಿಷಿ ನೀಡಿಕೊಂಡು
ತನ್ಮಯರಾಗುತ್ತೇವೆ
ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ನಡಿಗೆಯ ಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ.

ಪಾದ ಬೆಳೆಸಿದಂತೆ,
ಅಳುವ ಕಂದನ ಕೂಗು;
ಆಟವಾಡುವ ಮಕ್ಕಳ ದಂಡು;
ದಿಬ್ಬಣಕ್ಕೆ ಹೊರಟ ಮದುಮಕ್ಕಳ ಮೆರಗು;
ಬಾಗು ಮುದುಕರ ಭಾರವಾದ ಹೆಜ್ಜೆಗಳು;
ವಿಷಣ್ಣ ವೈಭವದ ಚಟ್ಟಾಭಿಷೇಕ;
ನಿತ್ಯನೂತನ ನೋಟಗಳು.

ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಬಂದವರು;
ಹಂಚಿಕೊಂಡು ಉಂಡವರು;
ಕಸಿದುಕೊಂಡು ತಿಂದವರು;
ಮುಂದೆ ಹೋದವರು;
ಹಿಂದೆಯೇ ಉಳಿದವರು;
ಕಣ್ಣಿಂದ ಮರೆಯಾದವರು;
ಮನಸ್ಸಿಂದ ಮರೆಯಾಗದವರು;
ಹಲವರ ಜತೆಗೆ ಹಲಬಗೆಯ
ನಂಟುಗಳು,ಕಗ್ಗಂಟುಗಳು.

ಯಾವ ದಾರಿ ಮುಚ್ಚಿದರೂ
ಒಂದು ದಾರಿ
ತನ್ನೆಡೆಗೆ ಸೆಳೆಯುತ್ತದೆ
ಎಲ್ಲರನು ಕೊನೆಗೆ.
ಏನೆಲ್ಲಾ ಗಂಟುಮಾಡಿ
ಎಲ್ಲಾ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತೇವೆ
ಮರಳಿ ಬರಲು ಬಿಡದ ಬೀಡಿಗೆ!