ತಾಯ್ಮಾತಿನ ಶಿಕ್ಶಣ ಯಾಕೆ?

Date: 09-11-2024

Location: ಬೆಂಗಳೂರು

"ಮಕ್ಕಳು ಹುಟ್ಟಿನಿಂದ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಗ್ರಹಿಸುವ, ಕಲಿಯುವ, ಪಡೆಯುವ ಸಾಮರ್‍ತ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ನಿರಂತರ ಆ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತವೆ ಎಂಬುದು ನಿಜವಾದರೂ ಅವರಿಗೆ ತಾವು ಕಲಿಯುತ್ತಿರುವುದು, ಪಡೆಯುತ್ತಿರುವುದು ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೆ ಪೂರಕವಾಗಿ ತಮಗೆ ಇರಬಹುದಾದ ಸಾಮರ್‍ತ್ಯ ಈ ಯಾವುಗಳ ಅರಿವೂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ," ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಅಂಕಣಕಾರ ಬಸವರಾಜ ಕೋಡಗುಂಟಿ. ಅವರು ತಮ್ಮ ‘ತೊಡೆಯಬಾರದ ಲಿಪಿಯ ಬರೆಯಬಾರದು’ ಅಂಕಣದಲ್ಲಿ ‘ತಾಯ್ಮಾತಿನ ಶಿಕ್ಶಣ ಯಾಕೆ?’ ಕುರಿತು ಬರೆದಿರುವ ಲೇಖನ.

ತಾಯ್ಮಾತಿನ ಶಿಕ್ಶಣದಿಂದ ಆಗುವ ಕೆಲವು ಅತ್ಯಂತ ಮಹತ್ವದ ಉಪಯೋಗಗಳನ್ನು ಕುರಿತು ಇಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿದೆ. ತಾಯ್ಮಾತಿನ ಶಿಕ್ಶಣದಿಂದ ವಿದ್ಯರ‍್ತಿಗಳಿಗೆ, ಶಿಕ್ಶಣ ಕ್ಶೇತ್ರಕ್ಕೆ, ಸಮಾಜ-ದೇಶಕ್ಕೆ, ಆಯಾ ಬಾಶೆಗಳಿಗೆ ಹೀಗೆ ಹಲವಾರು ಆಯಾಮಗಳಲ್ಲಿ ಅನೇಕಾನೇಕ ಅನುಕೂಲಗಳು ಆಗುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಮಹತ್ವದವಾದ ಕೆಲವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಇಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ.

ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅವರ ಮನೆ, ತಾಯಿ-ತಂದೆ, ಮನೆಯವರು ಒಂದು ಜಗತ್ತು ಆಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಮಕ್ಕಳು ಶಾಲೆಗೆ ಬಂದಾಗ ಅದೊಂದು ಬಿನ್ನವಾದ ಜಗತ್ತು ಅಗಿರುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಮಕ್ಕಳು ಇದುವರೆಗೆ ಪರಿಚಿತವಾದ ಜಗತ್ತಿನಿಂದ ಅಪರಿಚಿತವಾದ ಇನ್ನೊಂದು ಜಗತ್ತಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಸಹಜವಾಗಿಯೆ ಎಲ್ಲವೂ ಹೊಸದಾಗಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಆ ಜಗತ್ತು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹಿತವಾಗುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಮಕ್ಕಳು ಹುಟ್ಟಿನಿಂದ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಗ್ರಹಿಸುವ, ಕಲಿಯುವ, ಪಡೆಯುವ ಸಾಮರ್‍ತ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ನಿರಂತರ ಆ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತವೆ ಎಂಬುದು ನಿಜವಾದರೂ ಅವರಿಗೆ ತಾವು ಕಲಿಯುತ್ತಿರುವುದು, ಪಡೆಯುತ್ತಿರುವುದು ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೆ ಪೂರಕವಾಗಿ ತಮಗೆ ಇರಬಹುದಾದ ಸಾಮರ್‍ತ್ಯ ಈ ಯಾವುಗಳ ಅರಿವೂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಕಲಿಕೆ-ಗಳಿಕೆ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಮಕ್ಕಳ ಇಚ್ಚೆಯ ಆಚೆಗೆ ಅಂದರೆ ಅಪ್ರಗ್ನಾಪೂರಕವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಇಂತಾ ಸಂದರ‍್ಬದಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅವರ ಮನೆ ವಾತಾವರಣದಿಂದ ಸಂಪೂರ‍್ಣವಾಗಿ ಹೊರತಂದರೆ ಮಕ್ಕಳು ಸಹಜವಾಗಿ ವಿಚಲಿತರಾಗುತ್ತಾರೆ. ತಮಗೆ ಇದುವರೆಗೆ ದಕ್ಕಿದ್ದು ಮತ್ತು ಶಾಲಾ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ದೊರೆಯುತ್ತಿರುವುದು ಇವುಗಳ ನಡುವೆ ಬಹು ವ್ಯತ್ಯಾಸವಾಗುತ್ತದೆ. ಬಾಶೆಯ ಬದಲಾವಣೆ ಕೇವಲ ಬಾಶಿಕ ಬದಲಾವಣೆ ಆಗಿರದೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಬದಲಾವಣೆಯೂ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಾಗ ಮಕ್ಕಳು ಅನುಬವಿಸಬಹುದಾದ ಸ್ತಿತಿಯನ್ನು ಊಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು.

ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಪರಿಚಿತವಾದ ಬಾಶೆಯಲ್ಲಿ ಶಾಲಾ ವಾತಾವರಣವನ್ನು ಕೊಡುವುದಾದರೆ ಸಹಜವಾಗಿ ಮಕ್ಕಳು ಉಲ್ಲಸಿತವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಬಾಶೆಯೆ ಅರ‍್ತವಾಗದಿದ್ದರೆ ಬಾಶೆಯಲ್ಲಿ ಕೊಡುವ ಎಲ್ಲವೂ ಅರ‍್ತವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಇಂತಾ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳು ಹೆಚ್ಚು ಬಾಶೆಯ ಕಡೆಗೆ ಗಮನ ಹರಿಸುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಅದರಿಂದ ಆ ಬಾಶೆಯ ಮೂಲಕ ಮಗುವಿಗೆ ಕೊಡಬಹುದಾದ ವಿಶಯ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ದಕ್ಕುವುದಿಲ್ಲ. ಬಾಶೆಯನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡು ಇಲ್ಲವೆ ಕಲಿತು ಆನಂತರ ಅದರ ಮೂಲಕ ವಿಶಯವನ್ನು ಕಲಿಯುವುದಕ್ಕೆ ತುಸು ಸಮಯ ಹಿಡಿಯುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ಮಗು ಬಾಶೆಯನ್ನು ಕಲಿಯುವ ವೇಳೆಗೆ ಸಮಯ ಒಂದಶ್ಟು ದಾಟಿಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಮಗು ಶಿಕ್ಶಣದಲ್ಲಿ ಹಿಂದುಳಿಯುವ ಸಾದ್ಯತೆಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿಬಿಡುತ್ತವೆ. ಆಗ ಮಕ್ಕಳು ಕಂಟಪಾಟ ಮಾಡುವ ಕಡೆಗೆ, ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಕಡೆಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಗಮನ ಹರಿಸುತ್ತವೆ. ಕಂಟಪಾಟ ಮತ್ತು ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದು ತುಂಬಾ ಕಡಿಮೆ ಮಟ್ಟದ ಮತ್ತು ಬವುದ್ದಿಕ ವಿಕಸನಕ್ಕೆ ಪೂರಕವಲ್ಲದ ಬದಲಿಗೆ ಎರವಾಗುವ ಒಂದು ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ. ಇದರಿಂದ ಮಕ್ಕಳು ವಿಶಯವನ್ನು ಅನುಬವಿಸಲಾರರು. ವಿಶಯವು ಮಕ್ಕಳ ಅನುಬವಕ್ಕೆ ಬಾರದೆ ಅದು ಅವರ ಮನೋವಿಕಾಸಕ್ಕೆ ಪೂರಕ ಆಗಲಾರದು.

ಮಕ್ಕಳು ಕಂಟಪಾಟ ಮಾಡುವ ಮತ್ತು ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗಿಂತ ವಿಶಯವನ್ನು ಅರ‍್ತ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಅನುಬವಿಸುವುದು ಬಹುಮುಕ್ಯವಾದದ್ದು. ಇದರಿಂದ ಮಾತ್ರ ಮಕ್ಕಳು ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಇರಲು ಸಾದ್ಯ. ಹೀಗೆ ಮಾನಸಿಕ ವಿಕಸನಕ್ಕೆ ದಾರಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಗಟ್ಟಿಗರನ್ನಾಗಿಸುತ್ತದೆ ಕೂಡ.

ಇನ್ನು ಕೆಲವು ಸಹಜ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣಬಹುದಾದ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಸುಮ್ಮನೆ ಅವಲೋಕಿಸೋಣ. ತುಸು ಬಾವುಕವಾಗಿರುವುದನ್ನೂ ಗಣನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ. ಈ ಬಾವುಕ ವಿಚಾರಗಳು ತರ‍್ಕಿಕವಾಗಿದ್ದು ಇವುಗಳು ಮಗುವಿನ ಮಾನಸಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಗಂಬೀರವಾದ ಪ್ರಬಾವವನ್ನು ಬೀರುತ್ತವೆ. ಹಲವಾರು ಸಂಶೋದಕರು ಮಕ್ಕಳ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಈ ಬಾವುಕತೆ ವಹಿಸುವ ಪಾತ್ರದ ಕುರಿತು ಅನೇಕಾನೇಕ ಅದ್ಯಯನಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಮಕ್ಕಳ ಸಾಮಾಜಿಕತೆ ಅವರ ಬವಿಶ್ಯದ ಉತ್ತಮ ಬದುಕಿಗೆ ಸೂಕ್ತ ಆದಾರವನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತದೆ. ಮಕ್ಕಳು ಎಳವೆಯಲ್ಲಿ, ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಪಡೆಯುವ ಹಾಡು, ಕುಣಿತ, ಸಂಗೀತ, ಸಂಬಂದಗಳು, ಕತೆಗಳು, ಕತೆಗಳಲ್ಲಿನ ರೋಚಕತೆ ಮೊದಲಾದವು ಮಕ್ಕಳ ಮನೋವಿಕಾಸಕ್ಕೆ ಅತ್ಯವಶ್ಯಕವಾದವು. ಇಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಿ, ಇಂತವುಗಳನ್ನು ಪೆರಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕೊಡುವುದಕ್ಕೆ ಸಾದ್ಯವೆ ಇಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಈ ಮೊದಲೆ ಹೇಳಿದಂತೆ ಮಕ್ಕಳ ತಾಯ್ಮಾತಿನ ರಚನೆಯೆ ಅವರ ಮಾನಸಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ರಚನೆಯನ್ನು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಪ್ರಬಾವಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಇದರಿಂದ ಹೊರ ತರುವುದು ಮಕ್ಕಳ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಅಶ್ಟುಮಟ್ಟಿಗೆ ಬಾದಿಸಿದಂತೆ ಆಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಾಯ್ಮಾತಿನಿಂದ ದೂರಕ್ಕೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಯಾವುದೆ ಅವಕಾಶವನ್ನು ಸಾದ್ಯವಿರುಶ್ಟು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಬೇಕು. ಇದು ಬದುಕಿನ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ಆಗಬೇಕು. ಆದರೆ, ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಕಂಡಿತವಾಗಿ ತಾಯ್ಮಾತಿನ ವಾತಾವರಣದಿಂದ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ದೂರ ತರಬಾರದು.

ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಸಾಮಾಜಿಕ ಅನುಬವಗಳನ್ನು ಮಕ್ಕಳು ಯಾರೊ ಹೇಳಿಕೊಡುವ ಮೂಲಕ ಕಲಿಯುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಅಳುವುದು, ನಗುವುದು, ಸಿಟ್ಟಾಗುವುದು, ಒಲವು ತೋರುವುದು, ಕೊಂಕುವುದು, ನಾಟಕ ಮಾಡುವುದು ಇವೆಲ್ಲವನ್ನು ಯಾವ ಮಕ್ಕಳಿಗೂ ಯಾರೂ ಹೇಳಿಕೊಡುವುದಿಲ್ಲ. ನಮಸ್ಕರಿಸುವುದು, ಗವುರವಿಸುವುದು, ಸಂಬಂದದ ಬೆಲೆ ಮೊದಲಾದವನ್ನು ತಾಯಿ-ತಂದೆ ಇಲ್ಲವೆ ಮನೆಯವರು, ಇತರರು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟದ್ದರಿಂದ ಕಲಿಯುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ತಮ್ಮ ಸುತ್ತಲಿನ ವಾತಾವರಣವನ್ನು ಅವಲೋಕಿಸುತ್ತಾ ಮಕ್ಕಳು ಕಲಿಯುತ್ತಾರೆ. ಇವೆಲ್ಲವೂ ಮಕ್ಕಳ ಬದುಕನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತವೆ. ಇದಕ್ಕಾಗಿಯೆ ತಾಯ್ಮಾತು ಮಕ್ಕಳ ಮಾನಸಿಕತೆ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕತೆಯನ್ನು ಒಟ್ಟೊಟ್ಟಿಗೆ ರೂಪಿಸುತ್ತವೆ ಎಂಬುದು ಒಂದು ವಾಸ್ತವ.